Son 20 yılın en büyük duygusu empati! Bizler büyürken; “Kendini benim yerime koy” gibi cevaplar veriyorduk. Şimdilerde ise “Empati yap” diyoruz. Aslında bizim için, hatta insanlık için zor bir his. Bizler, birini suçlayarak, acıyarak yol almayı daha çok severiz. Asla suçladığımız, eleştirdiğimiz kişinin penceresinden bakmayı ‘bilmeyiz mi, sevmeyiz mi?’ bilemiyorum.
Öncelikle bilmiyoruz bu duyguları, dolayısıyla da özümsemiyoruz. Belki; körü körüne kendine ya da bir şeye inanmak daha kolaydır. Şüphe kavramı, bizi tercih yapmaya itebilir. İki veya birçok duygu karmaşası yaratabilir. Halbuki hukukun temel kuralıdır; ‘mutlak sonuca varmak için şüphe duymak’ gerekir. Yani empati yapabilmeli birey… Masanın diğer tarafından bakmak, karşı tarafı da dinlemek, çok da zor değildir. Birkaç dedikodu ile yol almak, kanıtsız konuşmak ne kadar yanlıştır. “Peşin hükümdür” bunun adı. Bu kolaycı yoldur. Sevdiğiniz birinden etkilenir, taraftarı olduğunuz parti / takım / ekip her ne olursa olsun körü körüne inanırsınız. Dönüp düşünmek, dinlemek, anlamaya çalışmak zor olandır. Yaklaşıp çaresine bakmak sıkıntılı olandır. Kimse konforunu kaybetmek istemez. Mücadeleci ruh; başkadır ve her şeye rağmen ayakta kalır, direnir, ağladığını duymazsınız, bilmek de istemezsiniz, zaten sevilmezler de genelde! Empati yoksunu insanlar aslında kendi mutlu alanını bozmak istemez. Onun kalın duvarları vardır. Kendi lüks alanına almaz kimseyi… Ancak bilinmelidir ki, bu duygusal bir yoksunluktur, gelişimlerinde bir bozukluk vardır.
Oysa empati; gelişen bir duygudur. Beraberinde adaletin gelişimini sağlar. Böyle bir empati duygusundan yoksun hakim, peşin hükümle ‘ne kararlar alabilir, nelere yol açabilir?’ düşüncesi bile üzücüdür. Bu her meslek için de geçerlidir. Bir öğretmen, bir avukat, empati duygusunu derin taşıyanlardandır. Bazen suçlu gibi / bazen öğrenci gibi düşünebildikleri için…
Böyle düşünenlerden olmak çabasıyla…