Olimpiyat ruhu mu rant ruhu mu?

Bayram kutlama geleneğimiz zayıflasa da hala devam ettirmeye çalışanlarımız var. Ben de onlardan biriyim. Bu geleneğin devamı içinde kendimce etrafıma uyarılarda bulunuyorum. Belki bunun etkisi ile eski asistanlarımdan birisi geçtiğimiz bayramda kutlama için telefon ile aramıştı. Ispartalı olduğunu bildiğim için, Isparta’da mısın diye sordum. Evet, hocam dedi. Biraz konuştuk, tam telefonu kapatıyordu ki,  hocam sizin mezun olduğunuz ortaokulu da İmam Hatip Lisesi yapmışlar dedi. Isparta Merkez Ortaokulu’ndan 1970’li yılların başında mezun olmuştum. İçimden bir sızıntı duydum. Çocukluk anılarım gözümün önünden geçti. Üzüldüm, Milli Eğitim Bakanı Nabi Avcı olduğunda son on yıl eğitimdeki çöküntünün tersine döndürüleceğini az da olsa ummuştum. Yanılmışım. Söyleyecek bir şey yok. Tarihe çok saygılıyım diyenlerin, bırakın tarihi, anılara bile saygısı olmadığını son yirmi yıldır Ankara’da, İstanbul’da gördük, Isparta da bu kervana katılmış oldu.

İnsan üzücü ya da sevindirici bir haberi aldığında bir an dalıyor, ya da en azından ben de öyle oluyor. Bu haberi duyunca da yine aynı geri gidişi yaşadım. Ortaokul ve lise yıllarım aklıma geldi. 1974 yılında Lise’ye başladığım da, spor yapabiliyordum. Çünkü Lise’de spor salonu vardı. Bir de radyosu. Yayına o gün okula gelmeyenleri ilan ederek başlardı. Okuldan kaçtığım gün ismimi Öğretmen annemle birlikte dinlemiştim. Yediğim azar sertti. 35 yıl sonra oğlum Ankara’da Anadolu Lisesi'nde okumaya başladı, bırakın spor yapmayı pislikten gün boyu tuvalete gidemiyordu.

Lise de spor tesisi olduğu aklıma gelmişken şimdi durum nedir diye Gençlik ve Spor Bakanlığı’nın web sayfasına girdim. Gördüm ki bayağı bir tesis yapılmış, çoğu halı saha. Sonra olimpiyatlar üzerine yapılan tartışmaları düşündüm, biraz daha araştırdım. Eğer olimpiyatlar Türkiye’de yapılsa idi, madalyaları toplayan ülke olamayacağımızı, madalya alan diğer ülke sporcularını alkışlayan ülke olacağımızı gördüm.

Olimpiyatlarda gençler yarışıyor. Bu yazıyı yazdığım gün 12 Eylül. Otuz üç yıl öncesini düşündüm. Bugüne geldim. Değişen pek bir şey yok. Yönetenler için gençler hala tehlikeli. Onları hizaya getirmek lazım, öldürerek, döverek, kontrol ederek de olsa. Bu bakışın olimpiyat ruhu ile lakası yok. Sanırım bizim için olimpiyat ruhu, yapılacak olan inşaatlardan elde edilecek karlara, rantlarla ilgili (rant pastası 16 milyar euro dolayında imiş, okudum rakam bana ait değil). Bazılarının üzüntüsü bundan olsa gerek.

Ben seviniyorum, birkaç ağaç daha kurtardık diye.(Tempo dergisinin geçen hafta ki sayısı: Son İstanbul başlıklı, bulup okumanızı öneririm).