Otomobil almak… Normal bir ülkede çok da zor olmayan bir eylem, ihtiyaç. Buzdolabı, çamaşır makinesi gibi. İşten eve evden işe, evden tatile, memlekete götüren bir taşıt. Doğrudan vergi toplama konusunda aflar, indirimlerle bezeli vergi usulümüzün en basit, temiz, hızlı yolları, maaştan kesinti, akaryakıt, ÖTV. ÖTV’nin amacıyla kullanım yerleri arasındaki sorunsalı diğer köşe yazarı, vergi uzmanı meslektaşlarıma bıraktım.
Vergisiz 631.000 TL’lik otomobilin liste fiyatının 1.359.900 olmasının gerekçelerini alt alta yazsak yaklaşık 510.000 TL’lik ÖTV üstüne total bir KDV 206.000 TL. Bir kendinize bir devlete bir de arta kalanla ortaya ödediğiniz taşıtınız için bir de karşınızda kredi sorunsalı var.
Bankalar isteksiz, gerçek faizle Merkez Bankası faizi arasındaki net farkı bir otomobil kredisi sorarak öğrenebilirsiniz. Ben merak edip öğrendim. Çok sıradan normal bir kredi için daha önce 3 otomobili de krediyle aldığım bankamdan aldığım aylık oran yüzde 3 civarıydı. Tabii bunun dışında, otomobilin total rakamı üzerinden oransal krediler mi istersiniz, “Hesabınızda kredi oranının bir kısmını vadesizde tutmak zorundasınız” gibi şaşırtıcı kurallar mı öğrenirsiniz.
Yani otomobilin kredi ayağı zoraki olarak durmuş, durdurulmuş. Nakiti olan otomobile ulaşabilirken, birikimini borçlanarak yapmak isteyen, ihtiyaç sahiplerine bankalar adeta Levent Kırca skeci gibi “Bugün git yarın gel, o evrak olmaz bu evrakı bul, KOBİ ol, gel ne olursan ol, ya da hiç gelme, patron kızıyor” şeklinde ayak sürüyorlar. Otomotiv sektörü büyüsün, 1 milyon olsun, kişi başı araç sayısı artsın diyoruz. Gelir düzeyi düşük bizlere reva görülenlere vergiden sonra bir de kredi engeli çıktı. Bankalara çağrımdır “Verirmiş gibi yapmayın”. Televizyon reklamlarınızdaki gibi davranın.