'Çat Kapı' gelen kahkaha

NERMİN SAYIN

Komedileri severim. Hele ki yoğun bir günün ardından, buz gibi bir İstanbul akşamında, trafikle boğuştuktan sonra izlediysem. Gülümsemek insanı kendine getiriveriyor ne de olsa... Yine böyle bir akşam, bir salon dolusu İstanbullu, stresi bir süreliğine ruhumuzdan kovmuş, biraz eğlenmiş, kendimize gelmiş çıkıyoruz “Çat Kapı”nın oynadığı salondan... Tabii bunda en büyük pay, geçen yaz aramızdan ayrılan, Broadway’de atılan sayısız kahkahanın müsebbibi Neil Simon. Lafı daha fazla dolandırmadan söyleyeyim: Ünlü yazarın aile ilişkilerine, yetişkin olmaya / olamamaya, aşka, anne-oğul, baba-oğul ve kardeş diyaloglarına odaklandığı yapıtı, Uygur Sanat Tiyatrosu tarafından, Bilge Koloğlu’nun çevirisiyle sahnede.

İki kardeşin öyküsü

Bora Seçkin’in rejisiyle izlediğimiz, 1963’te geçen “Çat Kapı”, biri bağımsız yaşamını kurmuş; hovarda ve sorumsuz, diğeri ailesinin sözünden çıkamayan; mahçup iki kardeşi; Alan ve Buddy’yi tanıştırıyor seyircilerle. Ve tabii onların evlere şenlik annesiyle babasını. Bu renkli tiplerle dolu sahneye komşular ve kız arkadaşlar da katılınca, nasıl geçtiğini anlamayacağınız limonata tadında bir komedi çıkıyor ortaya. Ailenin evcimenliği yaşam biçimi haline getirmiş annesini Bilge Şen, çapkın Alan’ı Somer Karvan, sürekli panik halindeki Buddy’yi ise Lemi Filozof oynuyor.

Baba demir gibi sert!

Demir gibi sert baba rolünde ise Ümit Yesin’in rahatsızlığı dolayısıyla hızlıca role hazırlanarak sahnede arz-ı endam eden deneyimli aktör Selçuk Soğukçay var. Burcu Tuna, Burcu Cavrar ve Güray Yazıcı da oyunun diğer renkli karakterleri olarak alkışı kapıyorlar. Tüm oyuncular rollerinde iyi ama Bilge Şen’e ve telefon sahnesine "Dikkat!" demeden geçemeyeceğim! Usta aktris birbiri ardına çalan ve bir türlü söylenenleri not alamadığı telefonların mesajlarını birbirine katarken inanılmaz sevimli. Daha antre yaptığında aldığı alkışın hakkını fazla fazla veriyor.