Kadınlar gününü kutlamaya gerek var mı?

Evet var. Kadınlara yapılan zulüm sona erene kadar, kadınlar gününün kutlanmasına gerek var. 

Peki bu zulüm ne zaman bitecek diyorsanız, ona bütün dünyadaki devletleri yönetenler karar verecek. Ne zaman ki, kadının erkekten bir farkının olmadığını anlarlar, yasalarını, örf ve adetlerini kadınların da eşit olarak yararlanacakları duruma getirirler, işte o zaman Kadınlar Gününü kutlamaya gerek olmaz. 

Birleşmiş Milletlerin internet sayfasında (http://www.un.org.tr/v3/vp/bm-tuerkiye/bm-guenleri.php) dünya üzerinde kutlanan pek çok gün ile ilgili bilgiler var. 

Bu siteden her ay için bir tane aşağıya aldım. 

4 Şubat. Dünya Kanser Günü,

20 Şubat. Dünya Sosyal Adalet Günü,

21 Mart. Uluslararası Irk Ayrımı ile Mücadele Günü,  

2 Nisan. Dünya Otizm Farkındalık Günü, 

3 Mayıs. Dünya Basın Özgürlüğü Günü, 

12 Haziran. Dünya Çocuk İşçiliğiyle Mücadele Günü,

19 Ağustos. Dünya İnsani Yardım ve Çalışanları Günü,

15 Eylül. Uluslararası Demokrasi Günü, 

15 Ekim. Kırsal Kesimde Yaşayan Kadınlar Günü,

25 Kasım. Kadına Yönelik Şiddete Karşı Uluslararası Mücadele ve Dayanışma Günü,

3 Aralık.  Dünya Engelliler Günü

Dünyada kutlanılan ve yukarıya bir kısmını da aldığım günlerin tamamı haksızlıkların yaşandığı konularla ilgili.  İnsanlığın dikkatini bu konulara çekmek için kabul edilmiş günler. 

Dünyanın bu konulardaki eksikliğini, aczini vurgulamak için bu günler belirlenmiş. 

İşte bu nedenle Dünya Kadınlar Günü de kutlanıyor. 

Kadına olan tacizlere, zulme, öldürmeye kadar varan mezalime (zulümler, haksızlıklar, kıyımlar) dikkat çekmek için kutlanıyor. 

Peki, kadına uygulanan bu insanlık dışı davranışlara dikkat çekmek yeterli mi? Bu mezalimin tamamen yok olması için bir şeyler yapılıyor mu? Bir takım tedbirler alınıyor mu?

Hayır, bütün dünyada her ülkenin kadınları kendi olanakları çerçevesinde kutlamasını yapıyor ve ertesi gün her şey bitiyor. Kadınlara karşı insanlık dışı davranışlara devam. Hatta 8. Mart Dünya Kadınlar gününde bile. 

Basında her gün kadın cinayetlerini okuyoruz. Bir erkek düşününüz, annesine adeta tapıyor, onu pamuklar içinde yaşatmak için elinden gelen her şeyi yapıyor. Ve evine dönüp, karısını dövüyor. Karısının da onun çocuklarının annesi olduğunu düşünmüyor, düşünemiyor, öyle bir algı edinmemiş, edindirilmemiş. Ne yaman çelişki. 

Ve Nazım Hikmet’in dizeleri, 

Ve kadınlar bizim kadınlarımız: 

korkunç ve mübarek elleri 

ince, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle 

anamız, avradımız, yarimiz 

ve sanki hiç yaşanmamış gibi ölen 

ve soframızdaki yeri 

öküzümüzden sonra gelen 

ve dağlara kaçırıp uğrunda hapis yattığımız 

ve ekinde, tütünde, odunda ve pazardaki 

ve kara sabana koşulan ve ağıllarda 

ışıltısında yere saplı bıçakların 

oynak, ağır kalçaları ve zilleriyle bizim olan 

kadınlar, 

bizim kadınlarımız 

Kadınlara karşı insanlık dışı davranışların son bulması için, toplumları oluşturan bireylerin ve özellikle de erkeklerin medeni, insan haklarına saygılı olacak şekilde yetiştirilmeleri gerek. Şurası unutulmamalıdır ki, babalar oğullarına iyi örnek olmak zorundadır. Karısını döven bir babanın oğlu da zaman içinde kendi karısını dövecektir.

Kız çocuklarını okutmayan, onları çocuk yaşta evlendiren (adeta baba eliyle tecavüze teşvik) ve bu hareketleri normal gören toplumlar daha yüzyıllarca Kadınlar Gününü boş laflarla kutlarlar. 

Sonuç eğitimden geçiyor, erkek ve kız ayırımı yapılmadan bütün çocuklar okutulmalı, onların gelişimleri önemsenmeli, medeni bir insan olmaları için bütün özelliklere sahip olmaları sağlanmalı. Şurası muhakkaktır ki, okumuş, kültürlü ve medeni annelerin yetiştirdiği çocuklarla toplumlar kalkınabilecektir. 

Bu özelliklerin eksiksiz olarak bugün sağlanmaya başladığını düşününüz. Bu özelliklerle donatılmış olan çocuklar, ergen olduğu zaman artık Kadınlar Gününü kutlamaya gerek kalmayacaktır. 

Sözün kısası her geçen gün, geç kalınan gündür. 

Bu sürecin kaç yıl devam edeceğine ise lütfen siz karar veriniz.