Simitçi
Hiç güneşin doğuşunu gördünüz mü?
Deniz kenarında, bozkırda, ya da büyük bir şehrin sokak aralarında.
Nerede olursanız olun, içiniz umutla dolar,
Yeni güne uyanmanın umududur bu,
Güzel beklentilerin umudurdur bu,
Yaşamanın umududur bu.
Yeni günle gelen umudu yaşamamak,
Ya da yaşanacak umudun kalmaması.
Dayanılmaz
O, güneş doğmadan çok önce yollara düşenlerden biri,
O, güneş doğduğu zaman, çoktan sokak aralarında ekmek parası için koşanlardan,
O, sıcak yatağımızdan kalktığımızda sokaktan duyduğumuz feryat eden ses,
O, eğlence yerlerinin kapandığı, yarı buğulu kafaların kahkahalar atarak güne merhaba dedikleri, saate, fırına koşturan bir emekçi,
O, simitçi.
Simitçilerin ne söylediklerini hiç anlayabildiniz mi?
Anlayamazsınız. Çünkü onlar seslenmezler, feryat ederler.
Hayata karşı feryattır bu,
Yoksulluğa karşı feryattır bu,
Açlığa karşı feryattır bu.
Bir besin satıcısının açlığa karşı feryadıdır bu.
Ne yaman çelişki tanrım.
O, on dokuz yaşında, her şeyden bıktı.
Hayattan, yaşamaktan, her gün feryat etmekten bıktı.
Her gün güneşin doğuşu ona umut değil, umutsuzluk getirdi.
Hiç sevgilisi olmamıştı, olacağı da yoktu.
Hiç sevgilinizin olmadan yaşadınız mı? Acıdır. İçiniz acır.
Hep umutsuzluk, hep umutsuzluk, hep feryat.
Bir ömür böyle gidemezdi.
Kuytu, köşe bir yer aradı.
Türkiye Büyük Millet Meclisi'nin arka bahçesini seçti.
Aslında mesaj vermek değildi niyeti.
O sadece sessizlik içinde bu dünyadan gitmeyi arzuladı.
Adı, T. S,
O bir simitçi.
14 yıl önce, 18.Ekim.2001 tarihinde Türkiye Büyük Millet Meclisi bahçesinde kendi kendine bu dünyadan göç etti.
Yaşasaydı 33 yaşında olacaktı.
O, şafak sökerken geceyi yırtan feryadın sahibi idi,
Artık sabahları güneşin doğuşunu görmeyecek,
Artık üzülmeyecek,
Artık feryat etmeyecek
O, bir simitçi idi.
19 yaşında idi.
Hep öyle kalacak.