Kompleks

Bu haftayı gündemdeki evladımızın feci sonunu bir kez daha yineleyerek değil, ilintili ama bambaşka bir konuya ayırmak istedim. Özgecan’ı öldüren zihniyet sadece o hastalıklı insan müsveddesi değildir, bu zihniyeti destekleyen, yıllardan beri çok eş alalım, on sevgilim var, evliyim ama diğer eşimle yaşıyorum diyen teknik direktörlerin, evliyken işyerindekine de göz koyan nice nice zihniyetler bizi bu noktaya getirmiştir. Karısını döven kompleks dolu erkeklerimiz, öldüren, tecavüz eden, canavarca hisle öldürme noktasına kadar gelmiştir. Kadına kalkan her el babadan da olsa kocadan da olsa acizliktir ve aff ı olmamalıdır, kadın anadır, anaçtır, narindir nihayetinde… 

Kompleks nedir? Sözlük karşılığı karmaşa, bilinçdışında var olan ve karar verme yetisini, sağduyusunu etkileyen, baskı altında tutan, ruhsal dengesizliklere neden olabilen karmaşıklıkların tamamı. 

Kompleks hayatımızın en büyük hastalığıdır kanımca. Farklı kompleksler bizi suçlu, sorunlu, hasta edebilir. Kompleksli kimseler kimi zaman hayatımıza umduğumuzdan çok daha fazla zarar verir. Yazık ki bu tür insanlar her daim karşımıza çıkar. Bu hafta size benim de üniversitede okurken, kompleksli bir asistanım oldu, onu anlatacak ve bu tür kompleksleri erken yaşta çocuklarımızda gözlemleyip onların ruhlarının muhakkak tedavi edilmesi gerektiğini anımsatacağım... Hukuk Fakültesi’ne dedem çok istediği için gitmiştim. Marmara Üniversitesi mi o senelerde henüz yeni yeni raya oturan Bilgi Üniversitesi mi diye hayli düşünmüş, rahmetli Avukat Çetin Özek’i dedem bizzat arayıp konuşmuş, Bilgi Üniversitesi’ne gitmem konusunda kararımı vermemde bana destek olmuştu. Yazık ki üniversite yıllarımda hukuktan pek hoşlanmadım. O zamanlar en sevdiğim hocam Prof. Dr. Turgut Tarhanlı, Uluslararası Hukuk’ta başarılı bir öğrenci olduğum için beni okulda çalıştırmış, fakültede öğrenci, asistan olmamı sağlamıştı. Ancak Amerika’nın Irak’a açtığı savaş ve yerle bir olan uluslararası hukuk kuralları beni sisteme inanmaz hale getirmiş ve bir anda hukuktan soğumuştum.Hocama da durumu açınca beni anlayışla karşıladı. Ancak hukuktan soğumam genele yansıdı, resmen hukuktan külliyen soğumuştum. 

Bir dersten hayli notum eksikti. Sınav nereden nereye, en ufak bir bilgim de yoktu. Soyadı Tosun olan bir asistanımız vardı. Ona mail atıp sınavda hangi konulardan mesul olduğumuzu yazdım. Ertesi gün mail gelmedi, sonraki gün de. Ardından kendisi ile okulda karşılaştık. Yüzü beş karıştı. Yanına gidip mailde yazdığım soruyu yineledim. Bana dönüp “Siz benimle dalga mı geçiyorsunuz?” dedi. Anlayamadım. “Ne gibi?” diye sorunca, soru sorma usulümden hoşlanmadığını söyledi. Anlamadım. Sonra aynı odadaki diğer asistan beni yanına çağırdı, mailime başlarken; “Sayın Tosun” yazmışım, üstelik kitap yazıyordum, hukukçu olacaksa edebiyatı bıraksın, diyormuş Asistan Bey. Üstelik “Hocam” diye başlasaymışım, tepkisi bu olmaz imiş, meğersem soyadından pek hoşnutsuzmuş kendileri. O zaman yazdığım kibarlık ifadesinin bambaşka bir yere gitmesinden dolayı hem çok utanmış hem de bu bakış açısından ötürü asistanımızdan çok soğumuştum. O dersin finaline de girmedim, bütünlemesine de. Haliyle bu dersi bir sonraki sene alttan almak zorunda kaldım ama bir daha o asistanla yüz yüze gelmemeye çalıştım. Yıllar sonra kendisinin bir edebiyat ödülü aldığını okudum. O gün yaşadığım üzüntü ve kendisinin tutumu ve konuşmaları aklıma geldi. Şimdi gülümseyerek hatırladığım “Sayın Tosun” da bir kompleks timsaliydi. O sene yazdığım biyografi kitabı çok sattığından hoşnut olmamış, bunu bahane etmişti, insan soyadından utanır mı, utansa da bunu öğrencilerine sızdırır mı? Üstelik sonradan öğrendiğim pek çok erkek öğrenci de böyle kendisine yazmasına karşın, onlara hiçbir şey söylememişti. Ben mi ne yaptım? İşte kompleks sadece evde işte değil, okulda, her yerde ve biz toplum olarak kendimizle barışmaz isek kargaşa toplumu olmaktan kurtulamayız.