Osman Bey...

Birçokları için Osmanbey bir semt ismidir, arada bir geçilen. Benim için ise Osman ve Bey ikilisi bir araya geldiğinde aklıma sadece Osman Arolat gelir. Osman Arolat’ın geçtiğimiz hafta meslekteki ellinci yılı kutlandı. İki sene asistanlığını yaptığım, deyim yerindeyse Nezih Demirkent’in vefatından sonra Yazıişleri’ne ilk girişim, Kitap Dergisi’nden sonra Osman Bey’in asistanlığı ile oldu. Hemen yanındaki odada bana yer verip, seslenip, beraber hayata ve gazeteye bakışı öğrendiğim bu insan beni hep soğukkanlılığı ile etkilemiştir. Osman Bey kolay sinirlenmezdi, sinirlenenlere de gülerdi. Soğukkanlıydı, her şartın adamıydı. Devamlı Anadolu’yu gezerdi. Kimi zaman sabah erken uçaklarına bilet alır, odada yerde bile yatardı. Kendini anlatmayı sevmezdi. Olsa olsa oğlu, torunuyla övünür, bir de meşhur uçak kaçırma röportajını anlatırdı kendisi ile ilgili.

Sanattan anlardı. Odasında devamlı fotoğraf, tablo ve heykel tutardı. Ne güzel ki bugünkü Ankara temsilcimiz dahil birçok kişi onun bu sanat merakından etkilenip resim almaya başladı. Osman Bey insanı çaktırmadan eğitirdi. Yıllarca odasında hayranlıkla baktığım Gürcü ressamın resmini de bana vermişti, hiç unutmam.

Osman Bey, kimse hakkında kötü konuşmayı sevmezdi. Kimi zaman kendisine gelenler hakkında birkaç fikir beyan ederdim, hep iyi taraflarını anlatırdı. “Osman Bey, bu kadın pırlanta teyze olmuş, nasıl işe yatırım yapsın?” dediğimde atölyeleri anlatır, o işletmecinin iyi taraflarını görmeye zorlardı. Hoş o hanım sonradan iflas etti ama, bakış açısı hep naifti.

Osman Bey’in yanında yetişmek sabır işiydi. Her şeyden önce vazgeçilmez Vasfiye Hanım’a lâyık olmanız gerekirdi. Çünkü Osman Bey demek Vasfiye Hanım demekti o yıllarda, çok iyi bir sekreter, artık aileden biriydi. Okuldan çıkıp ofise geldiğimde beni Zafer Atay karşılardı. “Feyzan Hanım gezmekten mi?” diye sorardı. Her geç kaldığımda Zafer Ağabey ile karşılaşmak da misal bir sabır testiydi. Osman Bey’e söyleyince, “Sen de evet de” derdi. Kafaya genel-geçer şeyleri takmazdı, derin mevzuları vardı.

Daha lisedeyken Metin Arolat yoğurtlu klibi ile meşhur olduğunda bana klip fotoğraflarını getirmişti, o zaman için büyük servetti. Nitekim diğer mimar yeğeni Emre Arolat’ın da dediği gibi; “Biz alanımızda ne kadar başarılı olursak olalım bir Metin Arolat edemiyoruz (!)”

Osman Arolat gençliğinde yaptığı başkaldırıları, “anarşistlikleri” sonradan sakin sakin anlatınca bu adam mı bu kadar olay çıkarmış, öğrenci lideri olmuş, derdiniz ama insana en azından bana sirayet eden “Ben bildiğimi okurum arkadaş, kimseyi dinlemem” psikolojisi o yıllarda kendisinden bana geçmişti. “İnsan sevdiği işi, inandığı şeyi yapmalı. Yoksa başarısız olursun, kalitesiz bir hayatın olur” derdi.

Osman Bey’in Rüştü Bozkurt ile muhteşem bir arkadaşlığı oldu bu yıllarda. Bu iki arkadaş aslında pek çok konuda anlaşamaz, kavga eder ama bir kez küs göremezsiniz, insana insan olma dersi verirler adeta.

Osman Bey ile çalışma hayatım ilk kızıma hamileyken sona erdi. Bir Antep gezisine giderken sabah rahatsızlandı. Havaalanına karnım burnumda koştum, bir camın arkasından “Gitmeyin daha kötü olursunuz” dedim, “Hadi sen git” deyip, yüzünü bile fazlaca göstermeden uçağa bindi. Basınçla rahatsızlandı orada, hastanede yattı ve yıllarca sürecek bir rahatsızlığa bulaşmış oldu. O gün arabayla eve dönerken bir insan kendi bildiğini okumak adına bu kadar inatçı olur mu, diye düşünmüştüm. Fakat sonra sonra çokça saygı duydum. İnsanın kendi inandığı şeyi yapması, sonuçlarını da kabul etmesi saygı duyulasıydı çünkü.

Herkes için bir semt adı olan Osmanbey benim hayatımda hep farklı bir yeri olan ustam olarak yer alacaktır. Böyle yazılar birinin ardından yazılır ya hiç sevmem ben, yaşarken kıymet bilenlerden olmak isterim, hayat hepimiz için kısa nihayetinde. Beni iki sene yanınızda hazırladığınız ve bana gazeteciliği sevdirdiğiniz için teşekkürler Osman Bey.