Marka ve sorumluluk

Bugün sütunumu Koç Üniversitesi işletme bölümü öğrencilerimden araştırma asistanım Ezgi Utan'a bırakıyorum. Ezgi usta bir snow boardcu olmasının yanı sıra ayrıca tanıştığım en pratik bilgi sentezleyen insanlardan biri. Ancak Ezgi'yi Ezgi yapan içinde barındırdığı yaşam arzusu ve müthiş empati kabiliyeti. Ezgi belki farkında değil ancak kendinden ileride çok söz ettirecek.
E: Sen beni her gün yalancı çıkarıyorsun!
K: Neden?
E: Sen doğduğun gün yanındaki doktor bendim ve ailene hiç bir zaman yürüyemeyeceğini söyledim.
(Protez bacaklarıyla atletizm dalında dünya rekorları kıran sporcu, manken, ve oyuncu Aimee Mullins'in otobüste doktoru ile karşılaştığında yaşadığı dialog)
Bu sene Koç Üniversitesi'nde dokuzuncusu düzenlenen Engelsiz Show'da engellerine rağmen hayatta başarılı olmuş kişilerin deneyimlerini dinleme şansımız oldu. Herkesin onların sesini duymasını, anlattıklarını dinlemesini isterdim. Program sonunda kendime sorduğum bir tek soru vardı. Ne zaman farkındalığımızı arttırmayı ve farklılıklarla yaşamayı öğreneceğiz?
Her canlı birbirinden farklı hazineler ile bu dünyada. Ancak, gelişimin yolu bireyle başlayan inovasyondur. Sosyal gelişim için önce kendi kendimizi yenilemeliyiz. Biz toplum olarak "engelli" diye tanımladıklarımıza, içlerindeki potansiyeli ortaya çıkarma ortamını hazırlamazsak, sosyal olarak gelişimimiz de tamamlayamayız. Gerçekten topluma faydalı olan ve bunların farkında olan kaç tane Türk markası biliyorsunuz? Peki ya bu isimleri hiç duydunuz mu?
Gizem Girişmen, Durducan Nevruz, Ebru Bulgurcu
Ama günümüz marklarının son derece içtenlikten uzak, milyon dolarlar harcayarak yaptığı sosyal sorumluluk projesi reklamlarını duymuşsunuzdur. Jingleları kulaklarınızda sloganları dilinizdedir. Peki her şey göründüğü gibi midir? Eğer göründüğü kadar toz pembeyse, biz gerçekten engelli/engelsiz diye ayırmıyorsak insanları, neden hala herkes eşit fırsatlara sahip değil? Sosyal sorumluluk projeleri malesef markaları daha sevimli göstermek ve marka imajlarını güçlendirmekten daha ileri gidememektedir. Kazanç üzerine odaklı olmayan, samimi ve içten yapılan sosyal sorumluluk projelerine ihtiyacımız var.
Gizem Girişmen ve Durducan Nevruz bize Paralimpik Olimpiyatları'nda altın madalya kazandırdılar. Gizem bayanlar olimpik okçuluk branşında şampiyon olurken, milli sporcumuz Durducan Nevruz ise Özel Olimpiyat Oyunları'nda yüzme branşında altın madalyanın sahibi oldu.
Ne yazık ki medyamız yeterince bunları yazmıyor. Bu muazzam başarı hikayeleri yerine sürekli futbol, basketbol haberlerinin bombardmanına uğramaktayız. Bu insanlar bizim şampiyonlarımız. Neden onları kucaklamayı başaramıyoruz?
Kolları ve ayakları olmadan yaşayan Nick Vujicic "hayat çok heyecanlı" diyor. Bunu bir çoğumuz milyarlarımız olsa bile söylemeyi başaramıyoruz. Her an bir sıkıntıdan bahsedebiliyoruz. Yeterli olmadığımızı düşünmeyi bıraktığımız gün, beynimizle değil kalbimizle hissettiğimiz gerçeğini kabul ettiğimiz gün, insanı merkezimize koymayı ve kucaklamayı başaracağız...
Einstein'a göre "Bilgi hiç bir şey, hayal her şey". Çocukları daha Anaokul çağlarından kalıplara sokuyoruz. Birlikte paylaşım içinde büyümeleri yerine, biz ötekileştirmeyi öğretiyor ve tertemiz beyinlerini asılsız tanımlarla daraltmayı tercih ediyoruz. Aslında biz çocukların algılarını engelli hale getiriyoruz. Bu engelli/engelsiz gibi kelime oyunlarından ziyade hepimiz patolojik yapılarımızı bir tarafa bıraksak ve içimizde buraya getirdiğimiz hediyeye konsantre olsak daha başarılı ve mutlu markalar ortaya çıkarmaz mıyız?
Vicdan toplum tarafından çocukken taktim edilen kalıpların duygusal şeklidir, ama gerçek vicdan özünüzdeki sevgidir. Özünüzdeki sevgiyi keşfedin. Hiç birinin gözlerinin içinde bakarak, ellerine dokunarak yardım ettiniz mi? Farkı yaratanlar özünü yansıtabilendir.